ആരെയോ കാത്തിരിക്കുന്നവര്‍ ..
പല്ല് മുഴുവന്‍ കൊഴിഞ്ഞതെങ്കിലും സുന്ദരിയാണ്‌ രേഷ്മാജി . തന്‍റെ സുന്ദരമായ മോണ കാട്ടി ഒരു ചിരിയുണ്ട് ആളിന്. വയസ്സ് 65 പിന്നിട്ടെങ്കിലും ആ ചിരിയില്‍ മിക്കവരും ഒന്ന് വീണു പോവും. അത്രക്ക് സുന്ദരവും നിഷ്കളങ്കവുമാണ് അത്. അത്ര തന്നെ രോഷവുമുണ്ട് കണ്ണുകളില്‍ . .... പക്ഷെ അത് വീടുകാരെക്കുരിച്ചു സംസാരിക്കുമ്പോഴാണ് അധികവും . അതെങ്ങനെ ഇല്ലാതിരിക്കും ? തൊള്ളായിരത്തി അന്പതുകളിലെങ്ങാണ്ട് വന്നതാണവര്‍. അന്ന് ഏതോ ഒരു കാമ ഭ്രാന്തനായ പുരുഷന്‍റെ കാമ കേളിക്കു ഇരയായി സമനില തെറ്റി ആശുപത്രിയില്‍ എത്തിയ സുന്ദരിയായ കൌമാരക്കാരി, ആശുപത്രിയുടെ അകത്തളങ്ങളില്‍ സൂര്യനുദിക്കുന്നതും, അസ്തമിക്കുന്നതും നോക്കി, ദിവസങ്ങളെണ്ണി അവസാനം ഇന്ന് തന്‍റെ അറുപതുകളുടെയും അന്ത്യങ്ങളിലെത്തിയിരിക്കുന്നു. അതിനടിയില്‍ രണ്ടു മൂന്ന് തവണ വീട്ടില്‍ പോയപ്പോഴൊക്കെ രോഗം കൂടി വീണ്ടും തിരിച്ചെത്തി, പിന്നെ പിന്നെ വീടും ഈ മാനസികാശുപത്രി തന്നെയായി. വേറെന്തു മാര്‍ഗം..
കൂടെ ചേച്ചി രേണുവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആശുപത്രിയില്‍ വെച്ച് തന്നെ വാര്‍ധക്യം കൊണ്ട് കൊടുത്ത രോഗങ്ങള്‍ കാരണം അവര്‍ കുറച്ചു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക് മുന്‍പ്‌ മരിച്ചു പോയി. ചേച്ചിയും അനിയത്തിയും തമ്മില്‍ എന്നും വഴക്കായിരുന്നെങ്കിലും ഇന്നും കണ്ണീരോടെ രേഷമാജി ഇന്നും ചെചിയെപറ്റി അവര്‍ പറയാറുണ്ട് .
കണ്ടാല്‍ നൂറു നാവോടെ സംസാരിക്കാന്‍ ഇനിയുമുണ്ട് അവര്‍ക്ക് വിഷയങ്ങള്‍. londen ഇല്‍ താമസമാക്കിയ അനിയത്തിയും, അമേരിക്കയില്‍ മാനസിക രോഗ വിധഗ്ന്ധനായ അനിയനും എല്ലാം അവര്‍ക്ക് ഓര്‍ക്കാന്‍ മാത്രം വിധിക്കപ്പെട്ട കുടുംബ ബന്ധങ്ങളാണ്.
ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അവരെത്തേടി എത്തുന്ന സമ്മാനപ്പൊതികളും പൈസയും, പിറന്നാള്‍ സമ്മാനങ്ങളും, പിന്നെ വന്നു പോകുന്ന ഏതോ അകന്ന ബന്ധുവും,.... ഇതൊക്കെ കാത്തു ഇന്നും രേഷ്മാജി അങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നു. ഉത്തരം കിട്ടാത്ത മറ്റൊരു ചോദ്യമായി....
ജീവിയ്ക്കുന്നുവെന്ന് തന്നെയല്ലേ പറയാനാവൂ.......മരിയ്ക്കാത്തിടത്തോളം
ReplyDelete